Ben bezig met een historisch onderzoek over WO II. Uit mijn woonplaats Delden en de nabij gelegen woonplaats Hengelo zijn 2 jongens gestorven in Zoschen.
Het is Johan Bus gestorven 21-11-1944 en
Adam Kolthof gestorven01-01-1945. Bus was opgepakt wegens drank stoken en Kolthof was homo wat vermoedelijk zijn oppakgrond was. Beiden zij via Amersfoort langs beider woonplaats nar Duitsland vervoerd. Of dit gelijk met het transport van de Beverwijkers is geweest, weet ik niet. De vraag is nu is er bij jullie iets bekend of zijn er nog mensen die hun misschien hebben gekend. Ik hoop het maar.
Voor zover ik heb vast kunnen stellen uit de boeken van Pabst is er veel kennis bij Frans Busschers die voorzover ik kan beoordelen uit Enschede komt. Leeft hij nog en zou hij nog wat weten en hebben jullie kontact. Veel vragen waarop ik nog antwoord zoek. Voor Bus geldt dat voor zijn zonen en dochter.
Ik hoop dat U mij verder kunt helpen. M.vr. gr. D.Lohuis

Lieve schoonpapa, Helaas heb ik je veel te kort gekend, maar lang genoeg om te weten, dat ik een bijzondere schoonpapa had!! XXX Josette

Mijn vader Engel ( Engekbertus ) van der Meij heeft in zijn relatiefe korte leven nooit veel over zijn tijd in de oorlog verteld maar dankzij deze webside ben ik toch iets meer te weten gekomen.

Hallo.
Wie weet er iets over mijn vader te vertellen ,Cornelis,Nicolaas, Ooijevaar ,geb :te Beverwijk in 1920.
Was woonachtig in de korte graafwijkstraat in Beverwijk.
M'n vader is nu 13 jaar dood

mijn opa staat hier ook in en ik ga mijn spreekbeurt erover houden daar ben ik nu mee bezig

Groeten van Canada. My father, Anton van Boeschoten, rescued at least 19 men on Oct.31, 1944 from the Cavalrie Kazerne te Amersfoort, from which they were imprisoned on Oct 23rd by the Razzias. Certainly, some of these young men would never have returned to their families. I have the document signed by these men one year later. I found this information after my father had passed away. If anyone would like more information, please contact me. Alice Campbell

Mooi om te zien dat mijn opa toch een beetje voort leeft op dit digitaal monument. Ook mijn opa wou weinig kwijt over deze vreselijk moeilijke tijd. Helaas heeft mijn zoon hem nooit de kans de gehad hem te leren kennen......

is er iemand die mijn vader heeft gekend in straflager spergau zijn naam is driessens andre, vroegere woonplaats Uitkerke in Belgie. Hij is kunnen ontsnappen tijdens de bevrijding.

Bedankt.

Mijn vader is één van de gevangenen van de razzia april 1944 in Beverwijk.
Over die afschuwelijke tijd heeft hij ons nooit verteld. Heel goed kan ik mij aan zijn reacties herinneren, wanneer tv-berichten, dokumentaires, beelden uit die tijd op 5 mei e.d. ons aan de tweede wereldoorlog herinneerden. Zeer bevreemd en ook met een "niet-begrijpen" van zijn houding, heb ik toendertijd de situatie genomen voor wat deze is en mij verder er geen kopzorgen overgemaakt. Die tijd een tabuthema!
Van vaderskant kwam geen enkele antwoord op mijn vragen, enkel boze gezichten, een knallen van deuren en woedende vader, die kwaad het huis verliet!
Om hem en de vrede in ons huis niet nog meer te belasten, een absoluut doodzwijgen!
Een volkomen onhoudbare situatie! Vooral tot op de dag, dat ik mijn vriendin en huidige vrouw thuis wilde voorstellen. Een Duitse!!!!
Een vrouw van zijn aartsvijand bij hem over de vloer! Zijn reactie behoef ik niet beschrijven. Vreselijk voor vader en zoon! Hoe zeer het mij ook deed: ik heb hem duidelijk gemaakt, dat hij een zoon verliest, wanneer hij mijn beslissing met deze vrouw mijn leven te delen niet acceepteerd ! Er was geen gesprek mogelijk, zodat ik terug gegaan ben naar Duitsland. Na ca. vier weken liet mijn moeder mij weten, dat ik met mijn Duitse vriendin naar huis komen mocht. Hoe zij het voor elkaar gekregen, dat weet ik vandaag de dag nog steeds niet. Vragen kan ik haar ook niet meer, ook na haar dood is het een tabuthema gebleven.
Het heeft enige tijd geduurd, voordat hij haar geaccepteerd had. Het heeft zich zo positief ontwikkeld: geen enkel boos woord over mijn vrouw en onze kinderen heeft hij toegelaten. Hij is voor hun in de bres gesprongen. Ook zij beste vriend kon hem er niet af houden. Deze vriend kwam niet bij ons thuis, wanneer wij in Nederland bij ouders op bezoek waren (begrijpelijk!). Ik waardeer dat zeer, maar deze verandering niet begrijpen. Een verandering, die ertoe geleid heeft, dat wij zijn grootste wens, die Duitse familie weer te ontmoeten, die hem na het bombardement van het KZ-Lager opgenomen hebben, als cadeau op zijn zilveren bruiloft gegeven hebben. Dit contact met die familie is tot stand gekomen en heeft hem zeer goed gedaan!

Waaom interesseer ik mij nu op eens voor die tijd? Een eenvoudig antwoord kan erop geven. Mijn zoon heeft zijn Opa steeds voorzichtig geprobeerd ui te horen over die tijd. Hij heeft mij belagerd met vragen, waarop ik geen antwoord geven kon. De Nazitijd, vooral die in Nederland, in al zijn facetten interesseert hem zeer. (Hij is student aan de universiteit Bremen, waar geschiedenis zijn hoofdvak is). Uit dit interesse is zijn wens ontstaan zijn "Diplom-Arbeit" over die tijd te schriiven, uit het oogpunt van een tijdgetuige, zijn Opa!
Het thema is nog niet vastgelegd. Mijn zoon wil erbij ondersteunen, want ook voor mij is het van grote interesse. Binnenkort willen wij ons werk intensiveren. Ook van deze plaats willen wij nu al een oproep aan allen richten ons te helpen aan informaties te komen.
Wie kan ons helpen: voor zover mogelijk betroffene uit die tijd, maar ook hun kinderen.
Wat kan ons helpen: elke informatie, hoe klein en hoe onbelangrijk ook! Het behoeven geen informatie te zijn, welke enkel de razzia Beverwijk betreffen.
Hoe kunt u ons helpen: schrijf een email aan
covanstraten@yahoo.de of
pazifischeozean@gmx.net.
Wij kunnen u in Nederland opzoeken, wij kunnen met elkaar telefoneren. Er zijn mogelijkheden genoeg met elkaar in contact te komen.

Ons doel is: "Het verleden te begrijpen. Een kleine bijdrag te leveren aan de verbetering van de verstandhouding tussen Nederlanders en Duitsers.

Wij beiden zijn ons meer als bewust, dat vele wonden weer opengaan, maar voor hetzelfde ook dit een bijdrag zijn kan, zijn eigen fatale ervaringen te verwerken en niet te laten vergeten.

EEN INDRUKWEKKENDE SITE, ZEKER OOK OMDAT MIJN VADER KLAAS ER NIETS OVER WOU VERTELLEN EN NU KOM IK TOCH EEN HOOP TE WETEN PS DE STERFDATUM VAN KLAAS IS 4 JULI EN NIET 2 JULI ZOALS VERMELD. VR. GR.

Ich bin nun 53 Jahre alt und schäme mich für das, was einige Deutsche Leute, den Niederländern angetan haben. Meine Familie und Großfamilie waren nicht an solchen Taten beteidigt gewesen. Meine Familie will ihr Mitleid bekunden und sagen: Es tut uns sehr Leid.

goede site zeer duidelijk, mijn broer age baas was nog maar 18 jaar ik als zusje van vier, later geprobeerd er achter te komen wat er gebeurd was maar niemand gesproken die mijn broer daar ontmoet heeft
nu door deze site weet ik meer en het doet mij zoveel verdriet mischien is er nog iemand die mij kan vertellen wat er gebeurd is met mijn broer.

Erg goede site, er staan neven en bekenden van mij op,ik heb nu het een en ander kunnen lezen wat ze hebben meegemaakt

Guten Tag,

als Kind bin ich ich Zöschen aufgewachsen, mein Onkel bewohnt noch heute eine der Barrakken, welche in der DDR als Wohnhäuser umgebaut wurden.
Ich wusste was diese Gebäude in der Vergangenheit für eine Bedeutung hatten, jedoch die Geschichte, welche dahinter steckt, habe ich erst durch diese Webseite erfahren.

Vielen Dank

Mijn vader was 21 jaar jong toen hij weg moest. gelukkig kwam hij weer terug. maar patertje is hij daarna nooit geworden. mijn eerste baan was in duitsland. dat vond hij niet zo leuk. dank zij "de stichting 40-45" is de laatste periode uit zijn leven de beste geworden. mijn vader en moeder reizen er nog vrolijk op los!! Rome, Wenen. geweldig. groetjes. rene de ruiter. zijn trotse zoon