Ik ben john.van.gool,heb met veel interesse het artikel gelezen.
Ik vraag me af of dhr.van.gool geen familie is,mijn hele fam van de van.gool kant is geboren en getogen in ijmuiden namelijk.

Lammert Bax was de verloofde van mijn moeder. Hij is tijdens de razzia opgepakt en weggevoerd en niet meer teruggekomen. Hij heeft toch altijd mijn of meer deel uitgemaakt van ons gezin.
Daarom wil ik hem hier gedenken.

Gerrit Dekker was de broer van mijn moeder, helaas is hij niet terug gekeerd uit Duitsland. Mijn moeder heeft nooit meer iets van hem gehoord en soms vertelde ze ons wel eens over deze vreselijke gebeurtenis.

Frans Braun was een neef van mijn moeder. Ze hem niet gekend: ze is geboren in juli 1944, daags nadat Frans en vele anderen in Amersfoort op de trein naar Duitsland zijn gezet. Frans is in december in het kamp Ammendorf overleden.
Dankzij deze site en het relaas van Jaap Epskamp dat ik hier las, is het goed mogelijk om een beeld te krijgen van wat de jonge mannen moeten hebben doorgemaakt.
Met behulp van Google Maps en Google Earth ontdekte ik overigens dat er niet lang geleden een zonnepark is neergezet op het braakliggend terrein aan de John-Schehr-Strasse in Ammendorf (tegenwoordig een zuidelijk stadsdeel van Halle) waar volgens Jaap Epskamp in 1944-'45 het kamp stond. (John Schehr was kort voorzitter van de Duitse communistische partij van 1933 tot zijn arrestatie en latere executie - 'op de vlucht neergeschoten' - door de nazi's een jaar later.)

Het verleden van mijn vader als hoogoven medewerker komt hierin tot leven. Mijn vader vanaf 1935/1936 in dienst bij hoogovens werd afgevoerd tijdens de razzia (dit pas in 2019 bekend uit archief). In de korte periode Amersfoort heeft hij reumakoorts gekregen en helaas op jonge leeftijd aan gevolgen hiervan overleden.
Mooi om nu jaarlijks stil te staan en te herdenken. Zijn er hier nog mensen die mijn vader hebben gekend? Zijn naam Cornelis van Noord, Cor of ook wel Kees genoemd bij de hoogovens. Zijn broer Frans van Noord uit Ijmuiden heeft ook bij hoogovens gewerkt. Misschien zijn er nog mensen die ook Frans kunnen herinneren.
Ik hoor het graag

Mij opa was Pieter Wolf. De vader van mijn moeder en hij was getrouwd met Lena v/d Kommer

Geboren: Zondag 10 Oktober 1920 te Beverwijk
Overleden: Dinsdag 11 Maart 1975 te Beverwijk

Ze hebben 2 dochters gekregen. Alida en Antonia Wolf. Mijn tante is overleden toen ze 62 jaar oud was, maar mijn moeder leeft nog en wordt 75 jaar. Mijn opa is 1 van de gelukkige geweest, die na de Razzia vrijgelaten is. Ik heb ook een foto van mijn opa.

Nooit geweten dat ome Cor is opgepakt bij een razzia in Beverwijk. Daar werd niet over gesproken. Ik ga het monument bezoeken in Beverwijk.

Goedemorgen uit Montreal,Canada,ik wilde hierbij mijn dank uitspreken voor deze site die heel informatief is!Mijn vader Harry Otte is helaas heel jong overleden (45)maar heeft een paar keer gesproken over zijn broer Leendert Otte die ook opgepakt was maar gelukkig weer terug is gekomen uit Duitsland.Ik zou heel graag wat meer informatie willen hebben over de familie van Leendert Otte.Dat is Frederik Willem Otte.Ze hebben na de oorlog op de Grote houtweg 126 gewoond in Beverwijk.Mijn grootvader werkte voor de papier fabriek Van Gelder.
Hartelijk bedankt hoor!
Groetjes uit Montreal,John otte.

Jan Oud was de broer van mijn moeder. Over de oorlog, zijn overlijden en de gevolgen die dit heeft gehad voor het gezin werd vroeger bij ons thuis niet gesproken. Het was te pijnlijk voor mijn moeder en oma. Nu ik zelf vijftig ben en kinderen heb besef ik me des te meer wat mijn oma, opa, moeder, oom en tante hebben moeten doorstaan. Verschrikkelijk. Alle broers en zussen van Jan zijn inmiddels overleden. We kunnen het er niet meer over hebben, Wel heb ik een laatste brief van Jan gelezen. Hij schreef deze vanuit een concentratiekamp in april 1945. Hij schreef over zijn konijnen, vroeg of het goed met hen ging. Hij hoopte iedereen snel te zien. Enige weken voor de bevrijding is hij overleden. Hij heeft het bijna overleefd! Hoe triest. Als nichtje lijk ik qua uiterlijk wel wat op Jan. Dat vind ik een hele eer.

Mijn Vader Arie Mors werdt ook op gepakt bij deze razia op een zondag was dat hij ging op een fiets met plofbanden zo hij zij van Akersloot naar Hoofddorp om het communiefeest van zijn halfbroertje en naamgenoot bij te kunnen wonen. Het lot besliste anders en zo werdt hij gevangen genomen om in Duitsland onder barre omstandigheden te moeten werken. Hij wist in de trein een briefje/foto? Naar buiten te gooien met daarop een boodschap aan zijn moeder Eefje wat ook aan kwam.zijn beleveningen heeft hij wel met ons kinderen gedeeld en al op jonge leeftijd hoorde Ik het verhaal dat mijn Vader met andere gevangenen boven op het dak van de Barak waar zij sliepen tijdens bombardementen hadden gekalkt GOD BESCHERM ONS en het beleef overeind!.hij werdt de gees gelijk lieider van alle die daar behoefte en nodig hadden, hij bad veel voor en probeer de zo ook de moed en de kracht te behouden om door te gaan en te kunnen overleven,, hij bad tit God dat hij terug mocht keren naar zijn moeder Eefie en zo geschiedenis, met een hele baggage voor zijn leven wat hem zeker gemaakt heeft wie hij was stond voor zijn geloof en stak dat niet onder stoelen en banden op zijn grafts een staat nu hier ligt een vriend van Jezus . Dat heeft hij volbracht trots op mijn Vader Arie Mors

Ik wil Lambert Bbax in mijn hart toevoegen, omdat hij de verloofde was van mijn mans moeder, Riek Stil, altijd stond ze daar om hem te herdenken en nu zij er niet meer is wil ik dat we hem niet vergeten!

Mijn herinnering aan Ab Ludwig
De dag van de razzia op 16 april 1944 herinner ik me nog heel goed. Ik ben de zus van Ab: Pauli Ludwig. Ik was drie jaar jonger dan hij en toen dus 14 jaar. 's Morgens belden Duitse soldaten bij ons huis aan. Een soldaat kwam de bovenverdieping inspecteren op zoek naar jonge mannen. In zijn slaapkamer vonden ze Ab nog op bed, hij moest mee. . Een andere soldaat kwam ook langs mijn kamer, maar ik trok de deur voor zijn neus dicht. Wij woonden aan de spoorlijn. De goederentrein, waarin de gevangenomen mannen zaten reed vlak achter ons huis langs. Wij hoorden een bekend fluitje, dat moest Ab zijn, hij blies op zijn vingers, als signaal aan ons.Wij waren perplex door de gebeurtenis en wisten niet wat er zou gebeuren. Ab kwam gelukkig weer gauw vrij en thuis gekomen merkten we dat hij onder de luizen zat. Ik weet niet hoe hij vrij kwam. Misschien was mijn vader die bij de PEN werkte, bij de Hoogovens gaan vragen of zijn zoon die net 18 jaar geworden was, vrijstelling mocht. Mijn vader had contacten bij de Hoogovens. Misschien onder het mom dat hij net als zijn vriend Gert Fiersta als laborant bij de Hoogovens werkte. De HBS was gesloten. Mijn gedachten gaan uit naar allen die het helaas niet overleefden. Pauli de Vries-Ludwig, Havelte

Dirk en Cor Oudendijk waren twee broers van mijn moeder Janny Groen-Oudendijk.
Over de Tweede Wereldoorlog werd thuis heel weinig gesproken. Mijn moeder wilde of kon er niet over praten, over lezen of films/documentaires bekijken.
Gelukkig deed mijn vader dat wel, maar zeer sporadisch. Mijn moeder heeft er naar mijn gevoel zeer veel last van gehad. Haar broer Cor heeft er een geestelijk trauma aan overgehouden tot aan zijn dood.
Van de razziafilm en alle informatie op jullie website en de krantenartikelen heb ik een goede indruk gekregen van hoe het er indertijd aan toe is gegaan. Niet met een pen te beschrijven hoe ongelooflijk erg dat geweest moet zijn voor alle betrokkenen. Niet te bevatten.
Dank voor alles wat jullie doen om deze geschiedenis levend te houden.
Hanny Commandeur-Groen

Fijn om mijn vader op deze manier te mogen eren! Hij was niet zo’n prater voor wat betreft zijn tijd in de concentratiekampen. Doordat mijn zus Gonda en ik vele brieven hebben kunnen lezen van en naar mijn vader van zijn ouders, die gelukkig bewaard zijn gebleven, weten wij wat voor verschrikkingen hij heeft moeten meemaken. Ook werd duidelijk hoe het gezin dat achterbleef met 2 jongere kinderen werd verscheurd van verdriet om zijn gevangenschap. Voor zijn dood ben ik nog met hem naar kamp Amersfoort gegaan, en hebben samen geschreven in het gastenboek in de kapel, daar kwamen wel verhalen boven over wat hij heeft meegemaakt en gezien.. Één ding is duidelijk..dit mag nooit meer gebeuren!

Fijn om mijn vader op deze manier te mogen eren! Hij was niet zo’n prater voor wat betreft zijn tijd in de concentratiekampen. Doordat mijn zus Gonda en ik vele brieven hebben kunnen lezen van en naar mijn vader van zijn ouders, die gelukkig bewaard zijn gebleven, weten wij wat voor verschrikkingen hij heeft moeten meemaken. Ook werd duidelijk hoe het gezin dat achterbleef met 2 jongere kinderen werd verscheurd van verdriet om zijn gevangenschap. Voor zijn dood ben ik nog met hem naar kamp Amersfoort gegaan, en hebben samen geschreven in het gastenboek in de kapel, daar kwamen wel verhalen boven over wat hij heeft meegemaakt en gezien.. Één ding is duidelijk..dit mag nooit meer gebeuren!